POCHWAŁA TRZYNASTOZGŁOSKOWCA

Otrzymałam maila od przyjaciółki: "Tak sobie napisałam. I pisząc to miałam świetną zabawę". A że ja miałam świetną zabawę czytając to, co ona napisała, i Was zapraszam do lektury. Za zgodą Autorki rzecz jasna.

Krystyna Królikowska – Waś

Pochwała trzynastogłoskowca

Najłatwiej pisać wiersze trzynastozgłoskowcem.

On nie daje poetom zbaczać na manowce,

lecz wytycza im drogę, pewnie myśl prowadzi,

ustawia słowa rzędem niczym drzewa w sadzie,

pilnuje rytmu, rymów, by w karnym szeregu

trwały niczym sprinterzy gotowi do biegu.

Potem zdania popłyną lekko, potoczyście,

będą spływać spod pióra, jak jesienią liście

opadają na ziemię wielobarwną chmurą.

Wiedział o tym Mickiewicz, gdy chwytał za pióro,

by skreślić pierwsze zdanie Pana Tadeusza,

eposu, który chwyta za serce i wzrusza.

Tu słowem, niczym pędzlem, obrazy kreślone

roztaczają przed nami pola wyzłocone

i różnokształtne chmury po niebie płynące,

grzybobranie, Jankiela cymbalisty koncert,

zachód słońca czerwony, zgrabną postać Zosi,

Telimenę co pośród mrówek się kokosi,

Asesora z Rejentem spór wielce zażarty,

przedmiotem tego sporu dwa psy, smukłe charty.

Wszakże główną postacią jest sam Pan Tadeusz,

młodzian przystojny, krzepki, nie wątły słabeusz.

On w Soplicowie pełni zaszczyty, honory

i razem z Zosią tworzą szlacheckie love story.

Tyle przekazów zdarzeń, tyle różnych osób

i opisów przyrody. Wyliczyć nie sposób.

Przechowane w pamięci, tej sprzed wielu laty,

barwne obrazy, dźwięki, obszerne cytaty

utrwalone na zawsze, bardzo sercu miłe,

to trzynastozgłoskowce, co udowodniłam.