O grzechu próżności*

Wieczorową porą otrzymałam maila z fotkami z tzw. imprezy. Na tyle ważnej, że przygotowałam się na nią staranie. Nawet się uczesałam, co w moim przypadku nie jest oczywiste. Często bowiem o czesaniu się zapominam. Ubrałam się w sposób bardziej przemyślany niż zwykle. I na koniec, wklepałam co nieco kremu w „z lekka przywiędłe” policzki. Makijażu nie używam, więc na opisanych wyżej zabiegach akcja prewencji imprezowej się skończyła.

No i wieczorową porą zobaczyłam jej efekty, czyli siebie na tych nieszczęsnych, dołączonych do maila, zdjęciach. Żakiet krzywo zapięty. Plecy zgarbione. Podbródek obwisły. Nos poddający się w pełni prawu ciążenia. Bolesna konfrontacja wyobrażenia siebie z rzeczywistością. Moja próżność aż jęknęła z rozpaczy na ten widok. I jakoś dziwnie się skuliła.

W zasadzie: najgorszy to ten podbródek. Jakiś taki niepotrzebnie duży i jakiś taki beztroski w swej tendencji do zwisania. Żyjący własnym życiem. Mój drugi podbródek.

Stanęłam przed lustrem i przyjrzałam się sobie starannie. Sprawdziłam kilka opcji. Okazało się, że najlepiej, co nie znaczy dobrze, wypadam w wersji „Ania z Zielonego Wzgórza”. Pozycja swoistego wywyższenia się, czyli zadzieranie nosa połączone z wysunięciem brody do przodu. Tyle, że to pozycja męcząca. Uciążliwa dla karku. Bolesna. W każdej innej wersji jest jednak źle. Podbródek zwisa. Zdjęcia nie kłamały. A ja...

Chciałabym przecież olśniewać innych swym wyglądem. Jeśli nawet nie na co dzień, w świecie realnym, to przynajmniej na fotografiach, które pozostaną moim śladem na tej ziemi, kiedy mnie już na niej nie będzie. Nie chcę utrwalenia drugiego podbródka dla potomnych, chcę by pamiętano czystą linię mej twarzy i szyi. Nawet za cenę grzechu przeciw prawdzie.

Zdjęcia przysłano wieczorem, więc miałam noc całą na przemyślenia. Po pierwsze, czy jestem próżna? Odpowiedź była twierdząca. Po drugie, czy zrezygnować z próżności? Próżność zawiera w sobie konieczność posiadania wysokiego mniemania o sobie połączonego z potrzebą bycia podziwianym przez innych. Czy lepiej odczuwać potrzebę posiadania niskiego mniemania o sobie połączonego z potrzebą wywierania na innych niekorzystnego wrażenia? Bzdura. Próżność mimo wszystko wydaje mi się bardziej konstruktywna. Zwłaszcza, jeśli ograniczyć ją do linii podbródka. Nos niech sobie zwisa. Jakoś się tym faktem pogodzę. O podbródek będę jednak walczyć i wierzę, że nadejdzie taki dzień, gdy wieczorową porą ktoś prześle mi maila ze zdjęciami, a na nich będę ja z młodzieńczym, jędrnym podbródkiem. A zresztą, co mi szkodzi, na tych zdjęciach będę w ogóle bez podbródka.  

*Tekst z mojego onetowskiego bloga.