Rękawiczkowy dylemat

Osiedlowa uliczka. Jakaś kobieta podnosi z trawnika nieco zabłocone i przysypane listkami rękawiczki. Najpierw jedną, potem drugą. Widać, że rękawiczki niedrogie, ale, mimo zabłocenia, śliczne. Pani zauważa, że ja zauważam, więc pyta:

– Co z tym zrobić? Takie ładne.

-  Bo ja wiem? – odpowiadam pytaniem na pytanie i zatrzymuję się przy pani. Obserwuję, jak próbuje je położyć na chodniku w widocznym miejscu, ale, jak słusznie stwierdza, tu się szybko zabłocą. Potem próbuje je powiesić na niskim siatkowym płotku odgradzającym trawnik od chodnika i cały czas patrzy na mnie pytająco.

Wiatr wieje. Prawdopodobieństwo, że za chwilę zwieje rękawiczki, a jak nawet ich nie zwieje, to rozerwie, jako że zaczepione są na drucie, jest wysokie.  

I nie wiedzieć dlaczego, nagle wypowiadam znamienne słowa:

- Niech je pani zabierze. Na pewno się komuś przydadzą, a tutaj tylko się zniszczą.

Po czym, by nie patrzeć pani na ręce, jak typowy szatan-kusiciel, szybko się oddalam.

I teraz się zastanawiam. Mimo kilkudziesięciu lat aktywnego, i od czasu do czasu refleksyjnego, życia, naprawdę nie wiem, co należało zrobić. Szansa na to, że właścicielka rękawiczek wróci, odnajdzie swoja zgubę i się ucieszy – rzecz jasna istnieje. Istnieje jednak i taka możliwość, że liść, jesienny liść, przysypie rękawiczki, a deszcz dokona reszty zniszczeń i zostaną na zawsze pogrzebane,  smutne, bezużyteczne, na osiedlowym trawniku. 

To było prawdopodobnie z serii: jak się nie ma prawdziwych problemów, to się je wymyśla. A może nie?