GRANICE TOLERANCJI

Nareszcie tramwaje i autobusy będą przestronne, z miejscami siedzącymi dla wszystkich potrzebujących miejskiego transportu mieszkańców, a przy tym zdesperowanych lub pozbawionych węchu. Zwłaszcza w sezonie jesienno-zimowym.

W Warszawie podjęto decyzję o niewypraszaniu czy dosadniej: o nieusuwaniu, tzw. kłopotliwych pasażerów z pojazdów komunikacji miejskiej. Pasażer brudny, śmierdzący, z podejrzanie pachnącym bagażem, ma prawo do przejazdu miejską komunikacją takie samo jak pasażer czysty, pięknie pachnący, ze schludnym bagażem. Stare powiedzenie: „Menel jedzie tramwajem, tramwaj jedzie menelem” nie traci, co prawda, na aktualności, ale na aktualności traci prawo do oburzania się na opisaną w nim sytuację. 

Każdy, kto często podróżuje komunikacją miejską, wie, że jeżeli w jakiejś części pojazdu jest pusto, i z daleka widać wolne miejsca siedzące, to istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że gdzieś tam, w tej wolnej przestrzeni, jedzie on/ona, taki sam on/ona jak my, tyle, że … patrz wyżej. Czasami już na wejściu mamy taką świadomość i wtedy trzeba podjąć błyskawiczną decyzję: przetrzymać i jechać, czy też: poczekać na następny tramwaj, autobus.

Ja z reguły przetrzymuję, dowodząc tym samym, że przetrzymać można. Ale nie jestem pewna, czy to musi być jedyne „humanitarne” rozwiązanie. Oczywiście, zdaję sobie sprawę z tego, że alternatywą może być zamarznięcie niechcianego pasażera na przystanku. Ale czy to musi być jedyna alternatywa? Czy potrafimy skutecznie pomóc bezdomnym? Również tym uzależnionym od alkoholu. Chyba jednak nie potrafimy. 

Jest problem. Wybór mniejszego zła? A z drugiej strony, nadmiar tolerancji prowadzi do nietolerancji.  

Obraz Gerd Altmann z Pixabay