Z HERBATĄ W TYTULE

Powinnam w zasadzie zatytułować ten post inaczej, a mianowicie: „Z herbatą przez życie”. Herbata bowiem zawsze, jak daleko potrafię sięgnąć pamięcią, pełniła w mojej codzienności bardzo ważną rolę.

W dzieciństwie znałam wyłącznie smak babcinej herbaty. Babcia zarządzała kuchnią, a tym samym również herbacianym imbrykiem. Stał na kuchennej blasze, w towarzystwie czajnika. Babcia wsypywała łyżkę liści herbaty, najczęściej był to ulung, i zalewała wrzątkiem. I to było najlepsze, co mogło się mi przydarzyć. Herbata z pierwszego parzenia. Babcia była kobietą oszczędną, a zatem liście po pierwszym parzeniu nie trafiały do śmieci, ale były zalewane wrzątkiem ponownie, a potem jeszcze raz, i jeszcze raz. Aż następował moment, że herbata smakowała wręcz tragicznie i wówczas herbaciany rytuał zaczynał się od nowa. Nie oznaczało to kresu pracowitego życia herbacianych liści. Babcia znalazła dla nich jeszcze jedno zastosowane. Do czyszczenia dywanu. W tym celu rozsypywała liście na dywanie i zmiatała ostrą szczotką. Działało.

Swoją drogą to ciekawe, że mimo tych babcinych zabiegów na herbacie unicestwiających jej smak, po dziś została ona moim ulubionym  napojem. Czarna herbata.

W wieku późniejszym własnoręcznie parzyłam herbatę, metodą wielce dyskusyjną, ale dla mnie bardzo efektywną. Wsypywałam listki do szklanki i zalewałam wrzątkiem. Herbata musiała być słodka. Zaczynałam od dwóch łyżeczek na szklankę, obecnie, w wieku mocno zaawansowanym, wystarcza mi pół łyżeczki. Ale cukier w herbacie być musi. W młodości uwielbiałam yunnan. Teraz, w epoce herbat granulowanych i w torebkach, najczęściej piję liptona. Jest zresztą w czym wybierać, więc herbaciana przygoda może się rozwijać.

I jeszcze jedno. Nie mogę zrozumieć, jakim cudem, w tzw. młodości, potrafiłyśmy godzinami, my dziewczyny, siedzieć przy herbacie i gadać, gadać, gadać. Życie towarzyskie przy herbacie. Nasze dziewczyńskie życie. Bez ciasteczek, kanapeczek. Co najwyżej z plasterkiem cytryny. Jak to smakowało. I ta herbata. I to gadanie. Dziś babskie nasiadówki bez ciasteczek się nie obywają. Rozpuściłyśmy się na stare lata.

Śpiewała Santorka:

„Ten jeden herbatki łyk, gdy imbryk zaśpiewa,
Herbatki łyk cudownie rozgrzewa
I czuję w mig, że na drugi łyk chęć mam.
A drugi łyk błyszczący złociście,
Chcę wypić w mig już w Twym towarzystwie.
Serce pik, pik tak właśnie mi podpowiada.

Szalony wiek i w krąg niepokoje,
Najlepszy lek – herbatka we dwoje,
Najlepszy lek to herbaty złoty smak”.

I jeszcze był film z Doris Day „Herbatka we dwoje”. I rosyjskie samowary w pociągu Moskwa – Leningrad. Bo to była epoka Leningradu. I moja niewiedza, co zrobić z tą konfiturą, którą postawili na spodeczku obok „stakana” z herbatą? Zjeść oddzielnie? A może jednak włożyć do herbaty?

I bawarka w termosie, którą przyjaciółka dostarczyła mi do szpitala, w kilka godzin po tym, jak zostałam mamą. Dołączyła liścik z zaleceniem: „Pij, jak najwięcej, to będziesz miała mleko. Jutro przywiozę Ci znowu”. Więc piłam, i karmiłam swoje dzieciątko, które o dziwo herbaty bardzo nie lubi.


Cyt. za Wikipedią: "Bawarka – napój, którego głównymi składnikami są herbata i mleko; określana też jako herbata z mlekiem lub herbata mleczna; przygotowywana przez dodanie do gorącego mleka esencji herbacianej lub odwrotnie przez dolanie gorącego mleka do esencji herbacianej, w proporcjach zależnych od indywidualnych upodobań, a następnie posłodzona cukrem lub miodem".

"

Obraz Myriam Zilles z Pixabay