Nie z jednego pieca chleb jadł – głosi przyslowie. Owszem znam kilka osób, o których tak można powiedzieć. Wieczni wędrowcy,
ciekawi świata, żądni przygód. Jest wśród nich alpinista – grotołaz, są
przyjaciółki nierozłączki, a na dodatek wędrowniczki, są małżeństwa w wieku emerytalnym,
którym życie upływa na planowaniu i realizowaniu różnych turystycznych
projektów. Tyle w sensie dosłownym. Literalnym.
Jest jeszcze druga kategoria, czyli tacy, którzy najchętniej spędziliby życie w towarzystwie jednego, byle niezawodnego pieca, ale los nimi miotał i miota i chleba z różnych pieców przychodzi im próbować. Jedni i drudzy, bogaci w doświadczenie, mogą niemal na każdą okoliczność przywołać jakąś anegdotę, wspomnienie, wskazówkę. Cenni towarzysze przy stole, w podróży i w ogóle w życiu. Byle nie kazali mi pójść w swoje ślady. Bo ja, proszę państwa, cenię sobie w życiu spokój i powtarzalność. Byle było bezpiecznie, jak u Pana Boga za piecem.
Jest jeszcze druga kategoria, czyli tacy, którzy najchętniej spędziliby życie w towarzystwie jednego, byle niezawodnego pieca, ale los nimi miotał i miota i chleba z różnych pieców przychodzi im próbować. Jedni i drudzy, bogaci w doświadczenie, mogą niemal na każdą okoliczność przywołać jakąś anegdotę, wspomnienie, wskazówkę. Cenni towarzysze przy stole, w podróży i w ogóle w życiu. Byle nie kazali mi pójść w swoje ślady. Bo ja, proszę państwa, cenię sobie w życiu spokój i powtarzalność. Byle było bezpiecznie, jak u Pana Boga za piecem.
Mam wspomnienie dziecięce związane z piecem, które jest
chyba dobrą ilustracją moich życiowych wyborów. Biały kaflowy piec. Żeliwne
drzwiczki uchylone. Widać płonący, rozpalony do czerwoności węgiel. Po pokoju
rozchodzi się ciepło, powoli, systematycznie, ale jeśli chcesz je poczuć, tak
naprawdę, do głębi, musisz zbliżyć się do pieca i najlepiej oprzeć plecami o
jego boczną ścianę. Jest wspaniale, nie za gorąco, w sam raz.
Dzisiaj lepiej pieców nie gloryfikować. Smog czynią.
Gospodarkę węglową wspierają. Zwłaszcza piece starej generacji.
W dodatku w starym piecu diabeł pali. Symboliki tego
przysłowia analizować jednak nie będę.
Moje wspomnienie z piecem to dom babci, zawsze wstawała pierwsza by w nim rozpalić...
OdpowiedzUsuńPodobnie było w moim domu.
OdpowiedzUsuńTekst o piecu sprowokował mnie do poszukiwania nazwy komory cieplnej instalowanej w piecach kaflowych, w której można było trzymać imbryk z herbatą, kaszę, by pęczniała, a nawet uppiec jabłko. I już wiem to tzw. duchówka.
OdpowiedzUsuńTaki biały piec kaflowy był w mieszkaniu mojej siostry, gdy po wyjściu za mąż zamieszkała w domu wybranka. Nie palili w nim, tylko zainstalowali grzałkę. Podobnie jak Jotka wspominam piec kuchenny w domu babci, zawsze uważano żebym na niego nie wpadła i się nie poparzyła, a mnie jak magnes przyciągał ogień buzujący pod fajerkami i płytą. Podobny piecyk stał też w naszym pierwszym mieszkaniu, ale spotkanie z nim skończyło się dla mnie fatalnie. Pozdrawiam.
OdpowiedzUsuń