Z WINDĄ W TYTULE

Kiedyś prowadziłam zajęcia z szeroko rozumianej kreatywności. Jedno z typowych ćwiczeń polegało na stworzeniu „czegoś z niczego”, np. mądrej sentencji czy ciekawej narracji wokół przypadkowego słowa. Z tamtych zajęć pozostała mi lista takich słów. Postanowiłam z niej korzystać w celu rozwijania mej blogowej kreatywności.  Dzisiaj zajmę się czwartym na tej liście słowem, czyli windą.

Być może co niektórych zadziwię, ale pierwszy raz w życiu zobaczyłam windę już jako osoba pełnoletnia. Winda była warszawska. Schody ruchome poznałam ciut wcześniej, bo w czasie wycieczki do Warszawy, w dziesiątej klasie LO. W programie zwiedzania była oczywiście Trasa WZ  i jej atrakcje. To było coś. Windy nam nie pokazano.

W rok później przyjechałam do stolicy ponownie. Na studia. Akademika nie dostałam i wynajmowałam pokój, a właściwie część pokoju w kawalerce, za Żelazną Bramą. W bloku była winda, a nawet kilka wind. 

Po schodach wchodzić nigdy nie lubiłam, więc możliwość korzystania z wind bardzo sobie ceniłam. Lęku przed nimi nigdy nie odczuwałam. Żadnych przykrych zdarzeń w ich przestrzeni nie zaliczyłam. Dwa razy winda zatrzymała się między piętrami. Na kilkanaście minut. Poznałam dzięki temu dwóch miłych sąsiadów. Jak widać, winda psuła się wybiórczo, wioząc towarzystwo mieszane.  

Obiektem mojej największej windowej miłości były jednak windy w Pałacu Kultury i Nauki.  Żadnej samoobsługi, za to miła pani na krzesełku windą kierująca. I ta niebotyczna wysokość, na którą mogła mnie zawieźć.

Z czasem windy mi spowszedniały.  I to niezależnie od wersji. Choć nie, jednak skłamałam. Prawdziwy zachwyt wzbudziły we mnie jeszcze windy przeszklone, które pojawiły się w nowych centrach handlowych, a konkretnie winda w Blue City. 

Muszę jeszcze wspomnieć o dwóch windach. Pierwsza z niezwykłego filmu „Windą na szafot”. Niesamowite wrażenia. Również od strony muzycznej. I jeszcze druga winda z piosenki z repertuaru zespołu „Dwa Plus Jeden”:

„Mój piękny Panie raz zobaczony w Technicolorze,

Piszę do Pana ostatni list.

Już mi lusterko z tym Pana zdjęciem też nie pomoże,

Pora mi dzisiaj do ślubu iść.

Mój piękny Panie, ja go nie kocham – taka jest prawda.

Pan główną rolę gra w każdym śnie,

Ale dziewczyna przez świat nie może iść całkiem sama.

Życie jest życiem, Pan przecież wie…

Już mi niosą suknię z welonem,

Już Cyganie czekają z muzyką,

Koń do taktu zamiata ogonem,

Mendelssohnem stukają kopyta.

Jeszcze ryżem sypną na szczęście,

Gości tłum coś fałszywie odśpiewa,

Złoty krążek mi wcisną na rękę,

I powiozą mnie windą do nieba”. 

Słowa Marka Dutkiewicza. Muzyka Janusza Kruka. Lata 70.  Jedna z piosenek mej młodości. Piękny czas.