Poświąteczna depresja

Pada śnieg. Jest biało. Dlaczego zatem tak szaro? A w duszy tak smutno? Skąd bierze się ten stan przygnębienia, który tak dobrze pamiętam z dzieciństwa? Dlaczego smutek znów dopadł mnie z początkiem stycznia? Przecież do szkoły iść nie muszę? Klasówek nie będzie? Ani żadnej sesji egzaminacyjnej?

Rano z trudem zwlekam się z łóżka. Patrzę na wystrojoną choinkę. Zapalam światełka. Wygląda to jakoś dziwnie. Mało świątecznie. Smutna jakaś ta moja choinka. A przecież sztuczna. Nie musi się w związku z tym martwić swoim losem. Nie wyrzucę jej na śmietnik, nie spalę, nie będę próbowała przesadzić z doniczki do zimnego obcego gruntu. Rozbiorę ją co najwyżej ze świecidełek i to, znając swoje tempo działania, bliżej Popielca niż Trzech Króli, wyczyszczę delikatnie miękką szmatką, obwiążę papierem i postawię w zacisznym kąciku, by odbyła sen letni, zanim ją znów, na początku  grudnia, obudzę do życia.

Próba słuchania kolęd też spełzła na niczym. Niby słowa i melodie te same, co wcześniej, równie piękne co w grudniu, ale już tak nie wzruszają, nie cieszą.  A niektóre, zwłaszcza radosne anglojęzyczne kawałki, wręcz  drażnią , np.  „Jingle bells, jingle bells, jingle all the way.  Oh, what fun it is to ride in a one horse open sleigh” . Przypominają, że Boże Narodzenie było bez śniegu, że sanek nie było. Bałwana też. Polska – kraj północy. Kiedy to było?

Może jeszcze raz obejrzę prezenty?  Nie najlepszy to jednak, jak się okazuje pomysł, bo przypomina, że na kolejne przyjdzie długo poczekać. Zresztą większość twierdzi, że prawdziwą radość sprawia dawanie prezentów, a nie ich otrzymywanie. Ze mną pewnie jest podobnie, bo przegląd gwiazdkowych łupów nic nie zmienił w moim ponurym nastroju.

Przyjdzie pogodzić się z rzeczywistością. Nie uniknie się poświątecznej depresji. Zwłaszcza, że jedyne skuteczne lekarstwo, czyli  Święta Bożego Narodzenia, póki co niedostępne.