Przedświąteczna depresja, strach co ma wielkie oczy i idea minimalizmu

Przedświąteczna depresja brzmi lepiej niż depresja gangstera. Lepiej też niż depresja sezonowa. Choć istota ta sama. Zza kolęd, zza wystawionych na sprzedaż choinek, zza programów telewizyjnych lansujących zdrowe niezdrowe święta, zza półek pełnych towarów - wyziera lęk. Lęk, a może tylko strach, co ma wielkie oczy?

Depresja to poważna choroba. Ostrożnie zatem z diagnozą. Przygnębienie, poczucie zagrożenia, paraliż woli, niechęć do jakiejkolwiek aktywności, zwłaszcza tej typowo przedświątecznej. Utrata radości życia. Czy ja to wszystko mam?

Lodówka z pustymi półkami chce być pełna, zeszłoroczny worek na prezenty bezczelnie obnaża swą wewnętrzną pustkę. Bliscy zadają głupie pytanie: - Co chciałabyś dostać pod choinkę? - Święty spokój – myślisz, a odpowiadasz: -Jakąś książkę, płytę, dwie stówy w kopercie.

Wracając do depresji. Myślę, że jednak jej nie mam. Nie mam przedświątecznej depresji i depresji w ogóle też nie mam. Chyba, że ukrytą. I to głęboko. Już raczej doskwiera mi strach, ten, co to ma wielkie oczy, i który każe przewidywać to, co najgorsze. Ciasta się nie udadzą, śledzie będą za słone, mięso okaże się włókniste, karp zginie na darmo, bo go za bardzo przesuszę na patelni i stanie się niejadalny, goście będą niezadowoleni, jedni się upiją, inni pokłócą (albo jedno i drugie), prezenty się nie spodobają, a na dodatek wszyscy będą cierpieć na niestrawność. I utyją. A ja, oczywiście, utyję najbardziej.

Wiem, z doświadczenia, że w pewnym momencie włączy się poczucie winy. Za dużo prezentów, za dużo jedzenia, za dużo picia, za dużo wydatków, za dużo ględzenia. Za mało z kolei ruchu, za mało głębi przeżyć, za mało tego i owego , i jeszcze tamtego też za mało….

Idea minimalizmu w mojej wersji  ogranicza się do decyzji, jednej i jedynej, ale słusznej – nie będę myła okien, bo i tak za oknami ponuro.

Jak powszechnie wiadomo poczucie winy bywa dokuczliwe. Trzeba z nim coś zrobić. Należy sobie świąteczne szaleństwo  wybaczyć. Powtarzam zatem, jak mantrę, że Święta są po to, by świętować, by być z rodziną, by dawać radość innym, ale i sobie. Radość wszelkiego stworzenia. Pracowite w tym okresie media podpowiadają, że  dobrze by było choć trochę się posiadanymi dobrami podzielić. Pomyśleć o bliźnich. Odrobina dobroczynności i sumienie czyste. Stara metoda anulowania poczucia winy – myślę z przemądrzałą miną, ale, jak większość współobywateli, na wszelki wypadek z niej korzystam.

A wracając do diagnozy mojego stanu zdrowia… Stwierdzam autorytarnie, że depresji przedświątecznej nie mam, bo mam wypracowany od lat na nią sposób. Odważnie wchodzę na pas transmisyjny Świąt Bożego Narodzenia. W tle muzyka świąteczna, a w chwilach kryzysu – niezawodne filmy świąteczne i odpowiednie fragmenty z literatury pięknej i poczciwej.

Będę kroić, szatkować, smażyć, gotować, zmywać, zagniatać, wypiekać i dusić. Choinkę ubiorę. Obrusy wyszykuję. Mąż ulokowany na własnym pasie transmisyjnym odkurzy, pozamiata, pomoże, zakupy zrobi, pieczeń upiecze, noże naostrzy. Każdy zrobi swoje. Oboje będziemy mieli niestety obniżony próg irytacji i to trochę utrudni utrzymanie optymalnego poziomu aktywności przedświątecznej. Ale, na szczęście, nawyki zwyciężą. I pomału, wolniutko, ale konsekwentnie, zrodzi się radość ze Świąt.

Pozostaje jeszcze kwestia depresji świątecznej i poświątecznej. Ale o tym, na razie,  sza.