Wyglądam za młodo

To nie jest niestety mój problem. Ja wyglądam na swoje lata, czyli staro. Ona, czyli moja znajoma, nie. Ma lat 60, a wygląda na trzydzieści. No, może na czterdzieści, czyli ciut więcej. I nie wie, co zrobić. Szukanie rozwiązania w Internecie zawiodło. Tam, co i rusz, informują, co zrobić, by wyglądać młodziej. Znajoma patrzeć już nie może na tytuły typu: „Ma 57 lat, a wygląda na 17” (wiadomosci.onet.pl), „Odkryto recepturę przeciwzmarszczkową”, „Dermatolodzy jej nie znoszą. Szokująca metoda pielęgnacji skóry zszokowała lekarzy” (wp.pl). Jak szokująca, to musiała zszokować. Cóż w tym nadzwyczajnego.

- Chcę wyglądać na swoje lata. Czy to takie dziwne? – pyta w czasie porannego nordic walkingu

- Jak chcesz wyglądać starzej to przestań od rana biegać z tymi głupimi kijkami i jeszcze na dodatek mnie wyciągać z łóżka – odpowiadam starając się pokonać zadyszkę.

- Ale ja przecież uprawiam nordic walking dla zdrowia, nie dla urody – upiera się Znajoma.

- To przynajmniej zacznij  chodzić trochę wolniej – próbuję przy okazji upiec swoją pieczeń. – I nie wymachuj tak kijkami. Mniej zamaszyście, najlepiej techniką jak z balkonikiem.

- Wygłupiasz się, a ja na poważnie – znajoma spoważniała. – A już najgorsze są przejazdy. Ledwo stoję, a nikt mi nie chce ustąpić miejsca. Wczoraj, w tramwaju, myślałam, że coś drgnęło. Taki całkiem sympatyczny młodzieniec poderwał się błyskawicznie. Niestety nie na mój widok. Ustąpił miejsca stojącej obok mnie staruszce. Założę się, że młodszej ode mnie. Co najmniej o 10 lat.

- To nie maluj włosów. Jak posiwiejesz, to zauważą, że masz swoje lata – doradzam wytrwale.

- Żartujesz? W siwiźnie mi przecież nie do twarzy. Chcę być staruszką, ale uroczą staruszką, a nie jakimś koszmarem w podeszłym wieku – żywo, za żywo jak na staruszkę, zareagowała Znajoma.

- W takim razie musisz zacząć ubierać się w second handzie i nosić ze sobą jakieś wyładowane po brzeg reklamówki. Może się wzruszą.

- Mam nosić ze sobą jakieś ciężary, żeby ustąpili mi miejsca w tramwaju?

- Możesz torby wypchać pogniecionym papierem. Najważniejsze jest pierwsze wrażenie – doradzam, zapalając się coraz bardziej do swego pomysłu.

- A jak coś mi się stanie i zajrzą do tych reklamówek? – widzę, że Znajoma łapie ideę.

- Nikt tego nie sprawdzi, a jak coś ci się stanie i zajrzą do środka, to jeszcze bardziej uwierzą, że jesteś staruszką. Z zespołem otępienia starczego. 

/wypis z mojego starego bloga/