Poczekalnia

Kłębowisko – ludzi, płaszczy, oddechów; lęku i nadziei, czyli poczekalnia prywatnej przychodni okulistycznej. Za chwilę stanę się członkiem tej specyficznej zbiorowości, czyli pacjentką. Z prawem do fachowej pomocy, z obowiązkiem uległości wobec tego, co ta pomoc przyniesie. Zapłaciłam, co trzeba; podpisałam co należy, rezygnując z jakichkolwiek roszczeń i pretensji; wcisnęłam swój paltocik na przeładowany wieszak i, kolejny sukces, znalazłam wolne krzesło. Jeszcze 15 minut i wykwalifikowany personel zajmie się moim „popsutym” okiem. Na ścianach optymistyczne pejzaże, w kącie uśmiecha się zachęcająco automat z napojami i drugi, z wodą, gorącą i zimną. Czekam.

Piętnaście minut mija bardzo szybko. Podsłuchuję rozmowy. Bije z nich nadzieja i dla mnie, i dla całej tracącej wzrok ludzkości. Po upływie kolejnego kwadransa korzystam z usłużnego automatu i wypijam szklankę zimnej wody na uspokojenie. Trochę tu duszno – myślę, a tak naprawdę zwyczajnie zaczynam się bać czekającego mnie zabiegu. Czytać nie mogę, bo „popsute” oko mi przeszkadza. I chyba nie powinnam. Ale kiedy z piętnastu minut robi się 45, pobieram jednak jakiś lekko stłamszony magazyn dla pań z grudnia i wraz z jego redaktorami celebruję atmosferę zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia. Nie tak całkiem od rzeczy, bo mimo że to już koniec zimy i Wielkanoc za progiem, za oknem śnieg i mróz. Entuzjazmu dla lektury na długo mi nie starcza.

Odkładam pismo i zaczynam się rozglądać. Średnia wieku skromnie licząc 60-65 lat. Większość, a wśród nich, mam nadzieję i ja, wygląda dziarsko. Przynajmniej w pozycji siedzącej. Gorzej, jak trzeba wstać i przejść kilka metrów.
Próbuję kategoryzować:

Kategoria I
OSIEMDZIESIĘCIOLATKOWIE. Głównie kobiety, co w świetle statystyk mówiących o średniej długości życia kobiet i mężczyzn nie dziwi. Najstarszym pacjentom towarzyszą dzieci bądź wnuki. Wśród opiekunów dominuje płeć męska, co prawdopodobnie jest efektem przewagi mężczyzn w stopniu zmotoryzowania. Podopiecznych trzeba przywieźć i odwieźć. Zauważam, że panowie w roli opiekunów wypadają lepiej niż panie, są łagodniejsi, bardziej cierpliwi. Czyżby efekt kultu macierzyństwa? Jestem tym zadziwiona i próbuję wyobrazić sobie, jakby to było w moim przypadku, czyli uruchamiam wyobraźnię i widzę siebie, o kilkadziesiąt lat starszą, a obok syna vs córkę.

Kategoria II
SIEDEMDZIESIĘCIOLATKOWIE. Ci mają za towarzystwo współmałżonków. I co ciekawe, jeśli pacjentem jest mąż, żona dzielnie mu towarzyszy, siedząc ramię w ramię w poczekalni; jeśli choruje żona – mąż występuje w roli dochodzącego, gros czasu spędza na zewnątrz, z reguły siedząc w samochodzie. Co jakiś czas wpada jednak do poczekalni, by sprawdzić, czy to już może koniec.

Kategoria III
SZEŚĆDZIESIĘCIOLATKOWIE. Do których i ja należę. Samodzielni, bez asysty, ale za to z komórkami. Jak przyjdzie pora, przywołają odsiecz. Ewentualnie wezwą taksówkę. Ta ostatnia grupa, trzeba podkreślić, jest najbardziej niecierpliwa. Ostentacyjnie zerka na zegarki, a nawet ośmiela się pytać personel, co tak długo. Podobnie jednak jak przedstawiciele pozostałych kategorii, pamięta, że najbardziej pożądaną cechą pacjenta jest pokora.

Czas pokazuje, że spokój popłaca. Personel informuje, że opóźnienie jest spowodowane awarią sprzętu, ale że już za chwilę, już za momencik, wszyscy zostaną przyjęci. I potem tak się rzeczywiście dzieje. Jest uprzejmie, jest profesjonalnie; a będzie, miejmy przynajmniej taką nadzieję, skutecznie.

Jest też morał: W doli pacjenta najważniejsza jest sztuka przetrwania poczekalni. Potem jest już tylko lepiej.