O Dniu Kobiet. Klasyka gatunku

Moje Święta Kobiet? Najpierw fetował je Tato. To był ważny dzień w moim domu rodzinnym. Były kwiaty, były życzenia, były ciastka. Dla Mamy, Babci i dla mnie. Swoją drogą w tamtej epoce ciastka były najważniejsze. Potem pojawiły się bombonierki z czekoladkami, z obowiązkowym nadrukiem kwiatów na pudełku i perfumy, głownie radzieckie, a jakże.  

Kiedy wyjechałam z domu, na studia, Tato przysyłał mi z okazji Święta Kobiet kwieciste karty z życzeniami, a kiedy pewnego razu za późno sobie o tym dniu przypomniał, dostałam kwiecisty telegram. I tak już było do końca dni mojego Taty na tym padole.

Dzień Kobiet w wydaniu innych panów, którzy gościli w moim życiu? Różnie  z tym bywało. Jak zapomnieli, to tłumaczyli się, że to nikomu niepotrzebny komunistyczny obyczaj, kompletnie pomijając przy tym fakt, że mnie był potrzebny. Jak pamiętali, to było miło. Mąż pamiętał. Może zresztą dlatego, między innymi oczywiście, został moim mężem. Mam nadzieję, że i jutro o Dniu Kobiet nie zapomni.

Był i taki okres w moim życiu, kiedy to skłonnych do świętowania mego Dnia Kobiet panów, poza Tatą, nie było. A ja i tak lubiłam ten dzień, bo liczyłam, że jakiś  tajemniczy wielbiciel nabierze w tym dniu odwagi i zasypie mnie dowodami uczuć przeogromnych, np. w postaci złożonego u mych stóp bukietu czerwonych goździków. Raz się znalazł. Zostawił ślad w postaci wiązanki drobnych kwiatków, zatkniętej za klamkę drzwi wejściowych do mieszkania, w którym wynajmowałam pokój. Wielbiciel nigdy się później nie ujawnił. Czekałam na próżno. Tak to już w życiu kobiety bywa. Jest co prawda  możliwość, że kwiaty były nie dla mnie, tylko dla właścicielki mieszkania, ale tej myśli ani przez chwilę nie dopuściłam wówczas do świadomości. Ja miałam lat 20 i silną potrzebę bycia adorowaną, a ona lat 65 i liczne wnuki. Ale kto wie?

Ceniłam też sobie fetowanie Dnia Kobiet w miejscu pracy. Niektóre zdobyte przy takich okazjach łupy mam po dzień dzisiejszy, a konkretnie różowy kocyk i dwa ręczniki. Rajstopy też bywały, ale się zużyły.

A przy okazji, uroczy wiersz Załuckiego o Dniu Kobiet. Kiedyś dokuczałam nim mojemu Tacie. Dziś dedykuję go wszystkim wielbicielom Dnia Kobiet.

Dzień Kobiet dzielę na godziny:

Godzina Żon,

Godzina Ciź,

Godzina Wdów,

Godzina Takich, że Brak Mi Słów,

Godzina Matron

a dla Matek

Godzina plus rodzinny dodatek,

godzina Działaczek

Godzina Sąsiadek,

i....pół Godziny Na Wszelki Wypadek"

Wszystkich pogodzić niepodobna,

Zatem zapobiec chcąc niesnaskom,

Każdą Godzinę czczę z osobna

………………………………

wreszcie wymykam się z domu jak złodziej,

żeby na róg wyskoczyć (hopsa) –

o, Boże! –

na rolmopsa!

Niestety tylko tyle pamiętam.