UCIECZKA OD RZECZYWISTOŚCI

Przez cztery tygodnie nie włączałam telewizora. W Internecie sprawdzałam jedynie pocztę. Nie czytałam gazet. Niestety niewiele to dało, bo wystarczyło kilka minut spędzonych wśród bliźnich na plaży, by całe zło znowu mnie zaatakowało.

Ludzie rozmawiają o tym, czym żyją media. Oburzają się, komentują. Głośno, więc czy chcesz, czy nie – dowiadujesz się o rzeczach strasznych, o których może i powinnaś wiedzieć, ale nie chcesz wiedzieć, już nie chcesz.

A ja mam dość. Nie chcę znać szczegółów kolejnej zbrodni.  Nie chcę nic wiedzieć o ojcu – zabójcy własnego dziecka i samobójcy. Nie chcę oglądać, jak jedni w imię dobra narodu biją innych, którzy temu dobru ich zdaniem zagrażają. Nie chcę znać statystyk wypadków na drogach z ostatniego weekendu, a tym bardziej liczby zabitych. Nie chcę znać prawdy o aktualnym stanie natury, klimatu, lasów, zwierząt, mórz i oceanów. Nie chcę rozważać problemu utylizacji śmieci, zwłaszcza tych rodem z plastyku. Nie chcę oglądać min polityków i słuchać tego, co mają do powiedzenia, bo niewiele mają.

Chcę żyć w świecie odrealnionym. Woda. Słońce. Ptaszki. Dobra muzyka. Ale bez radia, bo tam reklamy i newsy. Żadnych aktualności. Książki z dobrym zakończeniem i pozytywnymi bohaterami. Filmy już kiedyś oglądane i zaliczone do tych bezpiecznych.  

Chcę uciec od rzeczywistości. Choć na trochę