OSTRY ATAK ZAZDROŚCI

Z braku laku, będzie przypomnienie starego wpisu, z 2015 roku, czyli jeszcze z czasów onetu. Z dygresjami współczesnymi. O tym, że zazdroszczę.

Naszło mnie z wieczora, nie opuściło z rana.

Zazdroszczę tym, którzy potrafią opanować procedurę załatwiania skierowań do sanatorów i z zadowoleniem z tych skierowań korzystają. Ja, mimo dwukrotnego podejścia do tematu, nic nie załatwiłam, bo nie potrafiłam w tej sprawie gęby do lekarza pierwszego kontaktu otworzyć. Zresztą do końca nie wiem, czy mimo mnogiej patologii zdrowotnej, na leczenie sanatoryjne zasługuję i czy mam na nie ochotę. Ale zazdroszczę. I ta zazdrość mnie nie opuszcza. W dodatku zaczynam się bać, że kiedy w końcu za załatwianie sanatorium się zabiorę, to się okaże, że jestem już na sanatorium za stara.

Zazdroszczę tym, którzy potrafią poruszać się w gęstwinie przepisów NFZ i korzystają z publicznej służby zdrowia na całego, czyli potrafią np. zapisać się do specjalistów. Nie płacą, tak jak ja za wszystko, albo prawie za wszystko, ewentualnie, jak już funduszów brakuje, tych prywatnych, to po prostu się nie leczą. Moje ostatnie zabiegi w tej sferze skończyły się, co prawda, sukcesem. Mam swoje, ponoć pewne, miejsce w kolejce na rok 2017. Jak dożyję, to sukces będzie jeszcze większy. Ale, że do 2017 roku jeszcze daleko, więc zazdroszczę. Mamy 2019. Mogę więc zainteresowanych poinformować, że doczekałam swojej kolejki. Spędziłam w specjalistycznej poradni około 8 godzin, głównie siedząc na różnych krzesłach, w różnych poczekalniach. Zrobiono mi nawet specjalistyczne, a jakże badania, za darmo oczywiście, bo z NFZ, a na koniec poinformowano, że na leczenie jest już za późno, że można to było zrobić tuż po urazie, bo potem jest już nieskuteczne.

Zazdroszczę tym, którzy się skutecznie odchudzają i są szczupli. Ja, jeśli się nawet od czasu do czasu odchudzam, to nie jest to skuteczne i nie jestem szczupła. Więc zazdroszczę. Kto mi zabroni? Od czasu tego wpisu zrobiłam postępy. Znalazłam bardzo skuteczną metodę odchudzania. Już wiem, że potrafię to zrobić. Jak zechcę, to schudnę. Obecnie zazdroszczę tym, którzy chcą schudnąć. 

To oczywiście tematu nie wyczerpuje. Powodów do zazdrości mam bez liku. Porad typu: „Nie trzeba być zazdrosnym. Trzeba działać. Na sukces trzeba zasłużyć” – nie przyjmę z pokorą. Głównie dlatego, że od zawsze zazdroszczę tym, którzy zamiast zazdrościć swoim bliźnim, biorą się do roboty.  

Zazdroszczę. Naszło mnie z wieczora, nie opuściło z rana.

Obraz Clker-Free-Vector-Images z Pixabay