Goście się nudzą

Gościliśmy kiedyś na działce małego, bo niespełna rocznego, sympatycznego bobasa, w którym my, wszyscy dorośli, zakochaliśmy się od pierwszej chwili. Był tylko jeden problem. Marianek spał mało i szybko się nudził, a wtedy zaczynał się złościć i płakać. Metoda radzenia sobie z problemem była, i to bardzo skuteczna – trzeba było Marianka czymś zająć. Utulić, pokołysać, ponosić, połaskotać itd. Pokazać niebo, nalać wody do dużej miski i urządzić kąpiel. Postukać łyżką w stół. Wyjmować z torebki różne przedmioty i dawać mu do oglądania. I maluch się uśmiechał, wdzięczył i wszyscy byli zadowoleni.

Nie pisałabym o tym, gdyby nie to, że właśnie gościmy na Mazurach dużego, bo już całkiem dorosłego, Marianka II. Jest tylko jeden problem. Nasz gość śpi, co prawda, dużo i  to głównie wtedy, gdy my nie śpimy, ale i tak, jak się budzi, to się nudzi. Metoda radzenia sobie z problemem jest, ale mało skuteczna. Trzeba naszego gościa czymś zająć, ale … nie wiemy czym.   Nie wystarczy bowiem utulić, pokołysać. Ponosić się nie da, bo ciężki. Łaskotać się nie pozwala. Nie mamy też wystarczająco dużej miski, by urządzić mu w niej kąpiel, a woda w jeziorze, jak na złość, za ciepła, by chłodzić. Metoda wyjmowania z torebki różnych rzeczy  zaowocowała raz, w pubie, kiedy, przy płaceniu rachunku, wyciągnęłam własny portfel, ale to nie czyni wiosny. Dzisiaj, po osobistej burzy mózgu,  znalazłam aż trzy zajęcia dla mojego gościa: nadmuchanie pontonu, przeniesienie góry ziemi z jednego końca działki na drugi, przygotowanie ogniska. Czy to wystarczy, by na jego twarzy pojawił się uśmiech, by był zadowolony?