Przychodzi baba do lekarza, a lekarz wróży

Pan Doktor, i to nie byle jaki, bo z doktoratem z nauk medycznych, powiedział, że nie powinnam lekceważyć schorzenia i regularnie przychodzić z wizytą (trochę ją odwlekałam, przyznaję, a poza tym trudno się wcisnąć w kolejkę do Pana Doktora, o czym on prawdopodobnie wie najlepiej). Usłyszałam też, że powinnam regularnie zażywać leki (co starałam się czynić). Mina Pana Doktora była sroga. Ton głosu - umiarkowanie srogi.

Nawet nie próbowałam mu tłumaczyć, że niczego nie lekceważę, a jedynie nie jestem w stanie sprostać rozlicznym, często sprzecznym, wymaganiom medycznym, wynikającym z tzw. mnogiej patologii, której doświadczam. Nauczona doświadczeniem, wiem, że lekarze nawet czasem grzecznie słuchają tego, jakie to ja jeszcze leki mam przyjmować i jakie to schorzenia mam leczyć, ale niewiele to zmienia w ich ostatecznej decyzji , co do leczenia przez nich zalecanego. Tylko raz mi się zdarzyło, że lekarz zaczął się, po usłyszeniu moich rewelacji, zastanawiać, ale i tak ostatecznie nie zmienił wcześniej wypisanej recepty.  

Pokiwałam zatem jedynie głową, z miną świadcząca o skrusze i chęci poprawy. Następnie podjęłam próbę dowiedzenia się czegoś więcej o mojej, wymagającej poważnego traktowania, chorobie, ale Pan Doktor trochę się spieszył (kłębowisko pacjentów w poczekalni), a poza tym pewnie uznał, że wszystko, co najważniejsze, powiedział przy pierwszej wizycie. W zasadzie racja. 

Recepta została wypisana. Pan Doktor spojrzał na mnie ponownie i rzekł, że nie ma zmiłuj i te leki będę musiała przyjmować do końca życia. Następnie westchnął i  stwierdził, że da mi skierowanie do lekarza pierwszego kontaktu, by tamten mógł mi samodzielnie (?) serwować odpowiednie recepty.  I znów na mnie spojrzał informując, że mam się zgłosić do kontroli za rok.  I dodał, wyraźnie na pożegnanie, "Niech Pani pamięta, że będzie musiała brać te leki przez jakieś 15 lat".

Co bardziej empatyczni już pewnie wiedzą, jaki mam w tej chwili problem. Zastanawiam się mianowicie, jak zinterpretować  te dwa komunikaty  „do końca życia” i „jakieś 15 lat”? Bolesne to zastanawianie się. 

Czy Pan Doktor prognozuje mi jakieś 15 lat życia, ewentualnie trochę mniej, ale nie więcej?  A może po prostu chciał mi powiedzieć, że typowa kuracja trwa 15 lat, a potem będę wyleczona. Żywa, albo nieżywa? 

A może się zwyczajnie przesłyszałam i Pan Doktor powiedział to wszystko nieco inaczej Może użył magicznego „co najmniej” i rzekł: „Będzie Pani musiała brać te leki do końca życia”. „Co najmniej przez 15 lat”. Miałabym wówczas gwarantowane 15 lat życia* i nadzieję na więcej.

 *15 lat brania leków tudzież.