Tęsknota za Kazimierzem

Tęsknię za Kazimierzem Dolnym i ciepło wspominam ostatnią w nim wizytę. Za naprawdę małe pieniądze mieliśmy do dyspozycji przytulny pensjonat i pełne dwa dni chodzenia, oglądania i podziwiania. Nawet wdrapywanie się po oblodzonych schodach, by w towarzystwie trzech krzyży, po kostki w błocie, „ dziwować się”, jaki ten świat piękny – okazało się wspaniałym przeżyciem. A przecież kilkadziesiąt lat wcześniej i kilkadziesiąt kilogramów mniej, kiedy to w ramach szkolnej wycieczki zaliczałam wzgórze, uznałam to wdrapywanie się za katorgę, a widok z góry za byle jaki.

Swoją drogą, dlaczego Kazimierz jest Dolny, a nie Górny? Moja zadyszka i poczucie, że mam ciągle pod górkę – w ogóle do tej nazwy nie pasowały. Kupiłam jakieś przewodniki w nadziei, że doczytam.  

Mimo Szwedów, którzy i tutaj wszystko obrócili wniwecz, jest uroczo. Dźwignął się Kazimierz jak Feniks z popiołów. Tylu ślicznych domów, na dodatek zgromadzonych na tak małej przestrzeni, gdzie indziej nie uświadczysz. I tylu galerii, do których jednak przezornie nie wchodziliśmy. Diabeł nie śpi, a tu przecież trzeba uważać na kasę. I nie kupować. Nawet jak jakieś arcydzieło cię zaatakuje – zalecany szybki odwrót i kontemplowanie przyrody. Póki co, ma się to za darmo.

W knajpach było pustawo. To zresztą też problem, bo tak się cieszą na twój widok, że głupio potraktować ten entuzjazm byle jakim napiwkiem. W ramach akcji wspierania restauratorów odwiedziliśmy aż 5 lokali. I o dziwo, wszędzie było co najmniej poprawnie. Mogę zresztą zabawić się w bardziej skrupulatnego recenzenta. Dwa lokale – na piątkę, jeden na czwórkę z plusem; dwa na czwórkę. Trójek i szóstek nie stawialiśmy.  

Przy okazji, małe ostrzeżenie - spacer bulwarem nad Wisłą uzależnia. Co chwila mówiliśmy sobie: „To jeszcze do tamtego zakrętu i wracamy”, by za chwilę jedno z nas łamało umowę: „ A może jeszcze dojdziemy do tego domu, zobacz, jaki piękny”. „No co ty, nie chcesz zobaczyć, gdzie chodzi prom?” „Jak można być w Kazimierzu i nie obejrzeć spichlerzy?”.

Droga powrotna, jak zwykle, okazała się krótsza. I uwaga – świeciło słońce, kaczki pływały, latały w tę i we w tę, lądowały stylowo na wodzie i dawały się unosić prądom. Ludzi jak na lekarstwo. Ale o to właśnie chodziło.

To był dopiero mój trzeci pobyt w Kazimierzu. Pierwszy to wspomniana wcześniej szkolna wycieczka, czyli w dzieciństwie. Drugi w młodości. Konferencja naukowa. Referat. Mieszkaliśmy i obradowaliśmy u Architektów. Wieczorem chcieliśmy pójść w gronie asystentów do jakiejś knajpki, coś wypić, pogadać. Zaproponowałyśmy wspólny wypad Szefowi: „Może przyłączy się Pan Profesor do nas? Zapraszamy”. W odpowiedzi usłyszeliśmy: „Ja po lokalach nie chadzam”. Poszliśmy sami. Aktualnie, jak widać, ja po lokalach chadzam. Z dużą przyjemnością. No i chyba pora najwyższa, by po raz czwarty odwiedzić Kazimierz.